or the true story of Johnny Rotten meets John Coltrane

Jason Ricci laat zich niet catalogiseren. Jason Ricci steek je niet in een vakje. Hij is zowel blues als rock, jazz, funk, punk, fusion, psychedelic, een eindeloos lijstje muziekstijlen die hij naadloos aan mekaar rijgt, die hij verwart, die hij homogeen samensmelt en als een krachtige en magische sound de ether inslingert.

Onverwachte wendingen zijn zijn handelsmerk. Als je denkt, hier ben ik nu weer mee, gooit hij het plots over een andere boeg. En precies dat niet te voorziene, onvoorspelbare maakt zijn muziek zo ongemeen boeiend, Zappaiaans intens en misschien vermoeiend omdat ze je aandacht totaal opeist. Bij het beluisteren van deze songs is er geen plaats voor andere activiteiten, zelfs niet voor het reviewen van deze plaat. Dit is de finale anti-muzak. Geen plaats voor mediocriteit.

Op zijn eenentwintigste won Jason de ‘Sonny Boy Blues Society contest’ op het King Biscuit Blues Festival en hij verstond het om als harpist, en als blanke bleekscheet vooral, overeind te blijven en zelfs ontzag te wekken in de bands van beruchte bluesartiesten als Big Bad Smitty, David Kimbrough en R.L. Burnside. Zijn grote voorbeelden destijds waren George ‘Harmonica’ Smith, Sonny Boy Williamson en Little Walter. Onder de hoede van zijn mentor, ex Johnny Winter side man, Pat Ramsey zaliger, leerde hij de harmonica van binnen en van buiten.

In 2004 begon zijn band New Blood stilaan vorm te krijgen. Ze werkten drie weken in de Mexicali Bluesclub te New Jersey alwaar een onverlaat het presteerde één der shows op te nemen en te verspreiden via internet. In twee weken tijd werd deze bootleg-recording niet minder dan 21.000 keer ge-download. Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat ik één van deze 21.000 ben, maar tot mijn verdediging kan ik inroepen dat er op dat moment niets officiëels te verkrijgen was van deze jongens, en de opname was zo goed en de muziek zo onweerstaanbaar intens, dat ik het niet kon laten. Een absoluut record, waarmee zelfs The Grateful Dead op het achterplan werd gedrongen. Dat bracht hen ertoe zelf een live-CD uit te brengen, “Live At Checkers Tavern”. Vanaf 2005 regende het awards van alle kanten en in 2006 brachten ze “Blood on the Road” uit in eigen beheer. Top tien charts gedurende weken op diverse radiozenders en een topverkoop van 12.000 copies van de CD, enkel op hun concerten te koop, viel dit schijfje te beurt.

In 2008 werden Jason Ricci & New Blood getekend door Randy Chortkoff van Eclecto Groove Records en hun CD “Rocket Number Nine” zag het levenslicht. Hun eerste CD die via normale distributiekanalen verspreid werd.

En dan nu deze “Done with the Devil”, hun voorlopige ‘icing on the cake’, een meesterwerk dat waarschijnlijk niet meer van de eerste plaats in mijn persoonlijke charts wordt verdrongen dit jaar. Jason eist niet alle eer voor zich op. Hij is de begenadigde muzikant die toegeeft des te beter te presteren naar gelang het kunnen van de band die hem omringt. In de liner notes van de CD schrijft hij dat hij het niet beter had kunnen treffen, dan met zijn huidige muzikanten. “Ik heb amper aan onze eigen nummers meegeschreven” beweert hij bescheiden, maar in feite heeft hij wel degelijk een hand in bijna elk nummer van de CD. Er zit wel altijd minstens één bandlid mee in de compo en de arrangementen zijn groepswerk. En dat willen we best geloven, want zijn medemuzikanten zijn niet de eersten de besten. Ik ga U onthouden van hun curriculum vitae in deze review, anders zijn we subiet drie volle A4-kantjes verder. Laat ik volstaan met te zeggen dat het levende virtuozen zijn die bovendien in een band kunnen spelen en er hun plaats in weten. Geen overijverig gesoleer hier, geen haantjesgedrag maar nagenoeg perfecte evocaties van muziekvaardigheid op de juiste plaats en tijd. Mooi is dat. Beangstigend mooi haast.

Laten we nog even vogelvluchtig over dit album scheren, want je moet ze vooral zelf luisteren. Daarom houden we het kort, dan rest er meer tijd om ze te beluisteren, ‘over and over again’.

Het eerste nummer “Done with the Devil” geeft al meteen de teneur van de lyrics aan. Demonisch en maniakaal. In de States zijn ze door de ‘commisie’ van het eerste tot en met het laatste nummer bestempeld als ‘explicit’ en dus niet geschikt voor alleman’s oren. Jason eindigt met een achterwaarts gezongen kabbalistische tekst, die alleen Beelzebub vermag te begrijpen. “Sweet Lovin’” lijkt op het eerste ge-euh-hoor op een poppy love song. Maar dit nummer overstijgt het genre en verheft het tot ware muziek. Grensoverschrijdende funk/fusion in “Holler for Graig Lawler”. Verrassende harmonica-zinnen en gitaarlijnen. En een woordje van appreciatie aan het adres van Watermelon Slim.

In “Broken Toy” komt gitarist Shawn Starski uit z’n hoekje met een parel van een solo. Zonder overdrive en bombast. Een sousaphone als bass. “Ptryptophan Pterodactyl”, als je de titel tien keer na mekaar snel kan uitspreken zonder er blijvend letsel aan over te houden, mag je gratis een exemplaar van deze CD afhalen bij Jason. Ondanks zijn naam is dit een kei van een funky-groove  soul-jazz instrumentaal nummer, waarbij ik me moeiteloos de prehistorische reptiel-vogel met vleugel spanwijdte van vijfendertig meter voor de ogen tover. De early Londonse punkscene had met “I Turned Into a Martian” een harde dobber te verduren gekregen, om aldus te moeten vernemen dat The Sex Pistols niet het nec plus ultra was van de beweging. Gelukkig voor hen is New Blood te laat geboren. Het enige echte bluesnummer op deze CD is “As Long as I Have You” van Willie Dixon. De Willie zou ontzettend fier geweest zijn, had hij deze upgraded versie van zijn song nog mogen meemaken.

Een akoestisch nummer van de gitarist en door hem ook gezongen, “How It Come To Be” is in trance-blues formaat gesneden. Geslepen mondharmonica en uiterst fraaie en fijnzinnige dobro. “Life of Denial” is een nerveuze up-tempo latin bop-rock. Ademen doe je maar als je tijd hebt. Het ongelooflijke ‘moment suprème’ van dit album is het majestueuse “Afro Blue” van Ramon Santamaria. Hier waart de geest en het vernuft van John Coltrane in rond dat je er bijna high van wordt. Meesterlijk, deze band heeft het helemaal. Drummer, bassist, gitarist, harmonicist, ze zitten er boenk op. Dit is niet zomaar goed geprobeerd, dit stijgt ten hemelen. De chromatische harmonica van Jason neemt de meesterlijke saxo-boplijnen over met gratie.
“Keep the Wolf from My Door” van drummer Ed Michaels, en door hem gezongen ook, is een swamp-blues met vettige knipoog naar producer en medemuzikant Phillip Wolfe. De song eindigt met een unieke opname van The Coyotes of Tulip Grove, howling a capella.

Eindigen doen we op een psychedelische paardemolen, à Paris quelque part, fin de siècle, Bertold Brecht en Kurz Weill op het terras met het bloederige oor van Van Gogh aan een koordje bengelend in hun dampende thee. Als een anachronistische schim van zichzelf, kijkt Nick Cave naar dit surrealistische tafereel. Dit kan ik nooit beter, denkt hij. Dit nummer van Sun Ra noemt “Enlightenment”,en krijgt nieuw bloed ingepompt vanwege donoren Jason & New Blood. Een hallucinant einde.

Een mijlpaal in rock, blues, fusion, latin en jazz geschiedenis. En andere geschiedenissen, zoals die van Hohner en andere mondharmonicas. Dit schijfje moet in je collectie. Vindt je dit toch niet echt iets voor jou ? Doe me dan een plezier en kies een andere hobby. Vissen is ook leuk. En je kan er stil bij wezen, want dat is wat je zoekt. Stilte, misschien zelfs doofheid.

New Blood are :

1. Jason Ricci : diatonic, chromatic, chord and polyphonia harmonicas and       

(lead) vocals.

1. Shawn Starsky : electric, acoustic and dobro guitars and vocals.
2. Todd Edmunds : bass, upright bass and sousaphone.
3. Ed Michaels : drums, stand up snare drum, dumbek and vocals.

Additional musicians :

1. Phillip Wolfe : rhythm electric guitar, Hammond organ, Fender Rhodes, accordion, slide guitar.
2. Rudy Miller : drums, congas, timbales and percussion.
3. Brady Mills : back up vocals
4. Shawn Kellerman : guitar &  back up vocals.
5. Rebecca Wolfe : back up vocals.

witteMVS